شمس الدین محمد خفری

خفری جهرمی شیرازی، شمس ‏الدین محمد

( ملیت:_ایرانی   قرن: 10 )

 
(وف 942 ق)، که فیلسوف، متکلم و شاعر معتزلى. از مردم خفر فارس و ساکن کاشان بود، مدتى نیز در هرات نزد سلطان بایقرا به سر برد و از آنجا به عربستان رفت. پس از چندى به کاشان بازگشت و همان جا درگذشت. وى شاگرد صدرالدین دشتکى شیرازى و استاد سید شاه طاهر بن رضى‏الدین اسماعیل حسینى و معاصر على بن عبدالعالى بود. خفرى در کسب دانش داراى همت عالى بود و شعر نیز مى‏سرود. آثار وى: «رساله در اثبات واجب»؛ «منتهى الادراک» در هیات؛ «رساله‏اى در علم رمل»؛ «رساله‏ى الهیات».[1] شمس‏الدین محمد بن احمد شیرازى، دانشمند و فیلسوف (ف. حدود 960 ه.ق.) از شاگردان صدرالدین محمد دشتکى و ساکن کاشان بود. از آثار وى تذکره خواجه به نام تکمله‏ى رساله‏ى اثبات الواجب و حواشى بر شرح هدایه الحکمه است.

 

برگرفته از کتاب: اثرآفرینان (جلد اول-ششم)



منابع زندگینامه: [1] اعیان الشیعه (119/9)، تاریخ ادبیات در ایران (347 ،304 /5)، تاریخ نظم و نثر (841)، حیب السیر (611/4)، الذریعه (240/12 ،331/4 ،106/1)، ریحانه (154/2)، سرآمدان فرهنگ (333 -329 /1)، طبقات اعلام الشیعه (قرن 218/10)، طرائق الحقائق (133/3)، فرهنگ ادبیات فارسى (197)، الکنى و الالقاب (218/2)، لغت نامه (ذیل/ خفرى)، مجالس المومنین (234 -233 /2)، معجم المولفین (254/8).